-
1 skończyć
глаг.• выполнить• выполнять• доделать• доделывать• доканчивать• достигать• завершать• завершить• заканчивать• закончить• исполнить• исполнять• кончать• кончить• оканчивать• окончить• осуществить• осуществлять• отделать• покончить• приканчивать• прикончить• свершить• совершать• совершить* * *skończ|yć\skończyćony сов. 1. (о)кончить; закончить;\skończyć pracę (о)кончить работу; \skończyć szkołę окончить школу;
2. покончить;\skończyć ze sobą покончить с собой;
3. (о wieku):ktoś \skończyćył... кому-л. исполнилось...;\skończyćył dziesięć lat ему исполнилось десять лет;
4. z czym бросить что;\skończyć z paleniem бросить курить;
● on źle \skończyćy он плохо кончит+1. ukończyć 4. zerwać
* * *skończony сов.1) (о)ко́нчить; зако́нчитьskończyć pracę — (о)ко́нчить рабо́ту
skończyć szkołę — око́нчить шко́лу
2) поко́нчитьskończyć ze sobą — поко́нчить с собо́й
3) ( o wieku): ktoś skończył... кому́-л. испо́лнилось...skończył dziesięć lat — ему́ испо́лнилось де́сять лет
4) z czym бро́сить чтоskończyć z paleniem — бро́сить кури́ть
•Syn:
См. также в других словарях:
skończyć ze sobą — {{/stl 13}}{{stl 7}} popełnić samobójstwo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odgrażała się, że skończy ze sobą, jeśli on nie przestanie pić. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
skończyć — dk VIb, skończyćczę, skończyćczysz, skończ, skończyćczył, skończyćczony 1. «doprowadzić coś do końca, zakończyć jakąś czynność; ukończyć» Skończyć pracę, rozmowę, sprzątanie. Skończyć czytanie książki, pisanie listu a. skończyć książkę, list. ∆… … Słownik języka polskiego
skończyć — 1. Skończyć ze sobą «popełnić samobójstwo»: Potępiano go za to, że ją porzucił dla innej kobiety, że swym postępowaniem do tego stopnia zakłócił jej jakże chwiejną równowagę psychiczną, że ze sobą skończyła. TSt 11/1996. 2. Źle, marnie itp.… … Słownik frazeologiczny
być — ndk jestem, jesteś, są, będę, będziesz, będą, bądź, był I w funkcji samodzielnej «zajmować pewne miejsce w rzeczywistości» 1. «mieć byt, istnieć, żyć» Cichy, jakby go nie było. Pomnik jest do dzisiaj. Nie było cię jeszcze na świecie. Był sobie… … Słownik języka polskiego
kark — m III, D. u, N. karkkiem; lm M. i «tylna część szyi granicząca z grzbietem» Gruby, szeroki, tłusty kark. ◊ Iść, jechać, lecieć, pędzić itp. na złamanie karku «iść, jechać, pędzić itp. bardzo szybko, na oślep, nie zwracając uwagi na… … Słownik języka polskiego
